ظهر،

 

زنی در گذر از زردی مواج خیابان

با خود می اندیشید که این آخرین امکان هستی

مرگ

کدام وجه تاریکِ زیستن را روشن خواهد ساخت

مگر؟

..

آنگاه که داغی نامهربان نسیم گونه اش را آزرد

میدانست که امکان چیزی ست موهوم

آنچه بر امتداد این ذراتِ سرخوش، سبکبال پیش میرود

 زنی­ ست که بر اعماق عدم خویش عدمهای تازه می آفریند

با شوق

..