به قولِ ابراهیم؛ هوا از سردیِ امید سرشار بود و من از قبوضتِ کلمه، گویی هزاران خورشید را بر زهدانی تاریک و تهی بتابانی، تنها پژواکی بی انتها و ابدی..
نه وصل بماند و نه واصل آنجا که خیال حیرت آمد
_ حافظ حیران و سرگشته بوده بسیار
زیبای من،
به لبخندت
چنان آرام که بر اندوه لحظه ها میوزد
بسیار کوره راه ها
از ته نشینی رؤیا
بسیار آتش ها
از سرمای خاطره
چه می گویند آسمان و ابر؟
از فراخی دنیا!
از نگاه پنجره ای غریب
آن دو شادمانی قدیم؟
چه سراسر نور می بارید
وه! چه میترساند غم های کوچکم را،
..
حالا
شاید تنها ماه
آن ظلمات روشنش در میان سبزینه ها
آن لحظه را
آن تکه ی رهیده را
به سینه ی خویش
سپرده باشد
خیانت:
در آغوش آفتاب نشسته ام و به تو فکر میکنم