ظهر

عصرهای بهاری همیشه آدمو گول میزنند یکجور ابدیت جعلیو القا میکنند، این آسمون آبی بی انتها این سکون هوا این خماری لذتبخش دنیا ، آه دوست داری تا ابد تو خلسه بمونی تو این بی انتهایی  ..اینارو ابراهیم که مدت زیادی همونطوری خیره مونده بود به آسمون با خودش گفت و دوباره در خلسه اش فرو رفت ..  کرگدن ولی در حالتی که معلوم نبود اصلا  غمگینه یا شاد یا هیچ چی ، به ذرات معلق فکر میکرد که سر ظهر چطوری میرقصیدند توی آفتاب ،

یک بعد از ظهر بهاری / چرک واره ها / این واژه های گمراهِ کم / این سر به زیرانِ پشیمان /  این ها / اینها را / باید به گور سپرد/  از دالانی نمور و کم جان گذشت / تا به نور رسید / نوری ورای نور / به روشنیِ کور کننده شفا بخش ،