از

 

 شاید باید بر جنازه رویاها ملافه ای سفید کشید و چهره شب را به اندوهی کهنه خراشید، اما رویا، آرزو و خواهشی که از تو به تو برخاسته چونان گلیست که ریشه در دلواپسیهای مبهمی دارد که از لختی فاصله تا ابدیت را به یک چشم نگریسته ،

 

 

‌φ

 

 

 به قولِ ابراهیم‌؛ هوا از سردیِ امید سرشار بود و من از قبوضتِ کلمه، گویی هزاران خورشید را بر زهدانی تاریک و تهی بتابانی، تنها پژواکی بی انتها و   ابدی.. 

 

 

  نه وصل بماند و نه واصل       آنجا که خیال حیرت آمد

 

_ حافظ حیران و سرگشته بوده بسیار