اسپیس
شنبه, ۲۴ اسفند ۱۳۹۸، ۰۲:۱۶ ب.ظ
کلمه همان فقدان است ،
- ۰ نظر
- ۲۴ اسفند ۹۸ ، ۱۴:۱۶
اوه زور عشق خیلی زیاده!
تو اون کافه که زنه به قهوه ش خیره مونده
رو اون نیمکته سرده که زیرش پر ته سیگاره
لب دریا اگه چشامو ببندم باز
یا رو صندلی سبزه بشینم فک کنم مُرده باشی نکنه
توی خیابون اون لباس سفیده یا سورمه ایه
اون شلوار قهوه ایه خط خطیه کتونیه آبیه
اونکه کجکی راه میره عجله ایه یا اونکه وایساده دست به سینهه فکریه
از ته اون خیابونه شاید بیای یا از اتوبان گندهه
وسط اون آهنگه هایدهه یا عربیه ارمنیه روسیه حمیراهه
از پشت میز سنگیه پارک تاریکه ببینمت یا زیر درخته مجنونه پریشونه
اوه اون مَرده اون مَرده لعنتیه دیوونهه
اون موقشنگه اوه آره اون دیوونهه لعنتیه
اون صداهه اون صداهه زیر بارونه چشاش قرمزه میخونه
اونکه بیخود میخنده غمگینه اخموهه
اوه خدایا نگفته بودی عشق زوریه اجباریه اینجوریه!
..
ابراهیم تا خلیل نشد آرام نگرفت ، تا آرام نشد رفیق نشد ..
آن لحظه / که بی امان به تو می اندیشیدم / حجمی سخت درهم تنیده از نیستی باد و خاک / بر پراکندگی ام فرو آمد / چون گردبادی که تنگ در آغوشم بگیرد ../ و من / در سیاهی جذاب بی سرانجامش گم شدم / انگار که با درخشش صاعقه رفته باشی / و با صدای رعد آمده باشی / مرگی از پیش / تولدی در پس / اینچنین بر آزردگی زمان چیره شدم ،
ابراهیم روی لبه نازک جدول سیمانی کنار جاده نشسته بود و به شادی بوته های خار آنطرف دیوار توری فلزی نگاه میکرد که تمام دشت را میدویدند و خودشان را به آن کوه روبرو میرساندند دستی بر دامنه اش میزدند و باز سرخوشانه برمی گشتند سر جای اولشان..