سریدگی

 

 بسیار کوره راه ها

 از ته نشینی رؤیا

 بسیار آتش ها

 از سرمای خاطره

 چه می گویند آسمان و ابر؟ 

 از فراخی دنیا! 

 از نگاه پنجره ای غریب

 آن دو شادمانی قدیم؟ 

  چه سراسر نور می بارید

 وه! چه میترساند غم های کوچکم را، 

 .. 

 حالا

 شاید تنها ماه 

  آن ظلمات روشنش در میان سبزینه ها

 آن لحظه را

 آن تکه ی رهیده را

 به سینه ی خویش

 سپرده باشد