نیمه شب

 

چون نرمی باران بر فسردگی زمین

چون شعله ای از دور بر سردی شب

چون دستانی که به مهر گشوده باشی

در رحمِ آغوشت خفتن ..

 

دوردست

 

در چنین بارش ظلمتها از خستگی جهان

در این زمانة بی هیچ و همة آدمی

در میانة این طوفان

تو پیش میروی ای من ..  ای منِ ایستاده بر خویش !

..

 

 

فروغ،

 

 

در حالِ دوست داشتنِ توام ..

 

   

 

دلنواز

 

به سوی تو میوزم ،

 

التفات

 

 

عاطفه راه مطمئنی برای ادراک جهان است.

 

 

_سارتر

حقیقت

 

 

     مرز دنیای واقعی و خیالی کجاست؟

 

 

شب.

 

سیاهیِ اندوه را به آتشِ اشتیاقت از دل زدودن.. 

 

 

 

وراء

 

محبوبم، 

تو را چون شعری در ستایش شب

ترانه ای ساده در وصف تکه ای ابر ،

تو را از فراسوی یقین و تردید میخوانم

.. 

 

 

 

ایمانوارگی

 

 

جهان در ناپایدارترین وجه خود مرا به اصیلترین حالتم فرا میخواند،

 

 

اصل

 

 

محبوبم،

تو سؤالِ من هستی نه پاسخم ..