سرشار

 

 

     رایحهٔ کلمات.. 

 

 

نور

 

ای طریق روشن گشوده بر آستان بی اندوه دریاها..موسای من! 

 

 

 

فراسو

 

ابراهیم! ما آن تبر را بر دوش کدامین بت، کدامین اندوه عظیم جا گذاشته ایم؟

 

 

 

شبانه

 

 

محبوب من! 

.. 

 

زن رو به دیوار خوابیده بود

باران میبارید روی موهایش

دیوار دستش را روی سر زن گذاشته بود

والعصر میخواند برایش

تا صبح ،

 

 

 

سیال

 

چو آن بوسه که بر روی ماه زند شعله کوچک عاشق.. 

 

 

 

 

 

 

ام

 

ابراهیم به تنهایی یک امت بود،

 

 

 

 

 

اعماق

 

ریشه هایم را از خاک برمیکنم، آسمان بر دستانم جوانه میزند

تو میتابی بر چشمانم، رنگین کمانی در دلم مینشیند..