می پنداشتم که مرده ای
آن سنگ سرد وتیره
اندام برهنه ی بی رنگ
و رگهای آبی کبود ..
می پنداشتم که مرده باشی
اما این ثانیه های اندکِ محزون
که درآن تیزی آوازی
آغشته از ردیف نامهایت
میشکافد سنگ سینه ی شب را
میگویم با خود
شاید ممکن است نمرده باشی ،
درراه خانه ی دلدار یا در بازگشت از میدان رقص درکوچه ای تاریک هدف حمله قرارگرفتن و چند ضربت چوب خوردن، با سرعت برق خود را به هرسو افکندن و از دفاع به حمله پرداختن، نفس زنان کمر حریف از نفس افتاده را خم کردن و مشت زیرچانه اش کوفتن و موهایش را به چنگ کندن یا گلویش را در پنجه فشردن، این ها همه برایش بسیار خوشایند بود و سیاهی اندوهش را تا مدتها روشن میکرد .. "
نارتسیس وگلدموند، هرمان هسه ترجمه سروش حبیبی ،
در آن انتها، درآن انتهای طولانیِ آن دالانِ تاریک، همیشه امید صبورانه می نشست به انتظار ، با آغوشی گشوده به ناامیدیِ آمده، به ناامیدیِ این راهِ طولانی تا انتها را آمده ،