کوچه کرگدن

کرگدن همیشه معیارهای من درآوردی خودشو داشت مثلا مقدار ارزش یک کوچه در نظرش اینطوری بود که بطورمیانگین چند تا آدم تصادفا و دقیقا همون ساعتی که اون از اونجا میگذشت از اونجا رد میشدند؟! با این حساب مثلا کوچه حسینی6 که بیشتر یه نصفه کوچه بود که سمت چپش دیوار سفید یه خونه بزرگ تقریبا اعیونی تا وسطاش کشیده شده بود که کسی هم توش زندگی نمیکرد و همیشه هم پنجره هاش بسته بود و نصفه بقیش هم دیوار درازتری بود که اونطرفش اسکلت آهنی چن طبقه ای نیمه کاره مونده بود با درختانی که کنار دیوار به صف شده بودند. سمت راست کوچه هم چن تا خونه ساکت و مرده  که انگار هیچکس هیچوقت توشون نبوده ، طبق معیارش این کوچه بهترین بود. وسط کوچه که میرسید یه خونه خالی خرابه ای بود تو یه فرورفتگی با پنجره هایی تکه پاره با شیشه های شکسته. خونه تاریک و ترسناک بود. با چن تا پله جلوش که میشد روی سومین پله نشست و سه تا سیگار کشید و به درختایی که سرشونو از پشت دیوار خاکستری  روبرو درآورده اند با بیهودگی خوبی نگاه کرد تا کم کم سکوت آنقدر خالص و پاکیزه شود که مثل این باشد که ساعت بیرونی دنیا را متوقف کرده اندو با این حس غریب که در تمام مدت چیزی یا کسی از پنجره شکسته تاریک به تو خیره مانده و سر را برگرداند و سیگار آخری را در حالی که نگاه را دوخته ای به عمق تاریکی، دود  کرد و این احساس را داشت که تمام این کوچه خالی مرموز را موجوداتی از دنیاهای دیگر اشغال کرده اند، موجوداتی کاملا آشنا و بازیگوش ، طوریکه صدای نفسهایشان را هم خیلی واضح میشد که شنید. بعد بلند شد و شاخ را کمی خاراند و با خونسردی به راه ادامه داد و آنها هم بیایند و اطراف آدم بچرخند و کمی خوفناک باشد تا رسید به کوچه روبرویی که البته با معیار موردنظر اصلا به زیبایی این نیست و بعضی وقتها هم ماشینهای سفیدی از کنار آدم عبور میکنند  .. بعد وقتی وارد خیابان ساکت بعدی شدی که آنطرفش ماشین ها ردیف پارک شده اند و تویشان معمولا دختری سرش را روی پای پسری گذاشته و پسر دارد با یک دستش موهای بلوند دختر را نوازش میکند..  اینجا دیگر آن موجودات برگشته اند و همانجا توی همان کوچه مانده اند و بعد هم که آن خیابان شلوغ و خراشِ حرف و صدا و نگاه ..