بیابانی

دوست داشتن از سنگ است/ همانقدر سخت/ همانقدر تیره /همانقدر صاف و ساده و تیز/ از آن سنگهای ستبر و سنگین /که جایی نزدیک قله / جایی رو به باد سرد غروبگاهی/ از سوی وهم و سکوت بیابانهای خاراندود و ایستاده/ بر جای مانده است..  /جایی که بی نفس/ با جانی پیچیده از تهی/ از این عمیق زشت تهی /در آغوش سنگ نشسته باشی/ رو به تمامی آن هستی دردناک ابدی/ با نگاهی که چون تیری/ غلظت سرخ بیابان را بشکافد/ و بر دل گلی تازه/ رسته با جهلی هرزه/ بنشیند/ و تازگی اش را کهنه کند ،

نوشت: باد که آرام میوزد موهایت را، تند که میشود دلم را ..