جهانِ ناگزیر

بر دوش پرنده زمان پناه گرفته ام تا ذرات برجای مانده همه ی چیزها را ، این شمشیرهای آخته را، از هرسویم براند .. ولی او چه بوالهوسانه بر اعماق دریاهای دور فرو می آید! چه گستاخانه به برج و باروی  هفت آسمانها بالا میشود ! پرنده ی بی باک من چه امیدها به فنا را که به باد بقا نمیدهد! چه غمگینانه پیچ و خم دالانهای دنیا را بسوی ازل میراند ..

بی تو

 جهان ادامه دارد

 به شادی ..

با تو

 من

 بی دنباله بی حواس

یادم نمانده چه بود ، شاد یا غمگین ؟